People made of stars

Είναι νομίζω πρωτόγνωρο, περίεργο, ακατανόητο ή και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καν λογικό, να περνάς το 80% της ημέρας σου με 6 ανθρώπους. Χωρίς να έχω ρωτήσει κάποιους φίλους μου πως τους φαίνεται η καθημερινότητα μου μαντεύω πως και οι ίδιοι αναρωτιούνται τι βρίσκω σε αυτά τα άτομα που απαρτίζουν την καθημερινότητα μου και τους αφιερώνω τόσο χρόνο. Για μένα αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι καταπιεστική, γεμάτη σκέψεις "είμαι απλά πιστή στις επιλογές μου", μονότονη & άγευστη. Ναι θα μπορούσε να είναι έτσι πριν κάποια χρόνια. Για μένα αυτή η πραγματικότητα είναι καταπληκτική, γεμάτη σκέψεις "επέλεξες σωστά Εβίτα", μοναδική & απερίγραπτη. 

Δεν είμαι σίγουρη αν πολλοί άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να γνωρίζουν άλλους 6 ανθρώπους από διάφορες μεριές της Ελλάδας, να συγκατηκούν με μερικούς από αυτούς, να ταξιδέυουν κάπου στην μέση της Ασίας μαζί τους, να γελάνε μαζί καθημερινά σε ένα βρώμικο γραφείο, να κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο σε ένα δωμάτιο τύπου σουίτα και να είναι τόσο αφύσικο το να μην δουν το πρόσωπο τους μια μέρα ενώ πάντα τους περιμένουν να μπούν από την πόρτα με μία τσάντα στον ώμο η στην πλάτη. 

Κάπως έτσι νιώθω εγώ για αυτά τα 6 άτομα, δεν είναι τόσο μακριά αυτή η πραγματικότητα αν αναλογιστεί κανείς τους 5 μήνες που έχουν περάσει και έχω 6 ακόμα φίλους στην ζωή μου. Δεν εκφράζω αυτά τα συναισθήματα επειδή απλά μου έλειψαν τα παιδιά (ισχύει και αυτό βέβαια) αλλά τα λέω αυτά επειδή είναι νομίζω πολύ σπάνιο να συνειδητοποιεί κανείς κάτι τέτοιο και πραγματικά μόνο αδικία το θεωρώ όταν έχεις κάτι όμορφο να εκφράσεις να το κρατάς μέσα σου με δικαιολογίες τύπου "είμαι κλειστό σαν άτομο, δεν εκφράζομαι εύκολα" "Δεν χρειάζεται να λες λόγια, οι πράξεις έχουν αξία". 

Γιατί άντε να είναι συνέχεια κάποιος εκεί να σου θυμίζει κάθε φορά πως ο χρόνος είναι δανεικός και όλα τελειώνουν γρήγορα, καλά ή κακά (δεν τελειώνουν μόνο τα καλά γρήγορα απλώς είναι πολύ βολικό να το λέμε) γιατί αν δεν μιλάμε κανένας δεν θα μας ακούσει και δεν θα έχουμε στιγμές όπως οι παραπάνω!

Για ακόμα μια φορά νίωθω τυχερή που μιλάω για τέτοιες εμπειρίες στα 19 μου (αν και νομίζω πως πολλοί ακόμα και στα 80 τους δεν έχουν να μιλήσουν για τέτοιους ανθρώπους που έχουν περάσει από την ζωή τους, κρίμα) και θα συνεχίσω να λέω για τι εμπειρίες νίωθω τυχερή όταν συνειδητοποιήσω ακόμα κάτι όμορφο για την ζωή μου.

 Χ, Κ, Μ, Ν, Π, Θ :)

Fast Forward

Και εκεί που λες δεν θα βρω ποτέ αυτό που μου ταιριάζει έρχεται μια εκπομπή και σου λέει "να μπορείς να ταξιδεύεις, να ψάχνεις και να δείχνεις σε όλους τι πάει να πει πως η γη ίσως είναι όντως ένα μικρό χωριό". 

Δεν θέλω ούτε να γίνω καθηγήτρια ούτε ξεναγός (επαγγέλματα που προστάζει η σχολή μου), ούτε manager ή στέλεχος σε κάποια εταιρία (προοπτικές που προτείνει η εμπειρία μου στην AIESEC). 

Θέλω να φτιάξω το δικό μου περιοδικό, να ταξιδέψω στις πιο περίεργες γωνιές αυτού του πλανήτη (να δω την ιστορία όπως λέει η σχολή μου, να βρω τους φίλους μου από τις τόσες χώρες όπως μου έμαθε η AIESEC), αν και φοβάμαι αυτό το ακατανόητο πράγμα που λέγεται "αεροπλάνο", να κάνω πράξη αυτό που έχω γραμμένο πάνω στο σώμα μου " Με ταξιδεύει εκεί που ονειρεύομαι ". 

Θέλω να βγάζω τις δικές μου φωτογραφίες, να μαζέυω εικόνες από πρόσωπα και ασήμαντα πραγματάκια, θέλω να μάθω στους Έλληνες τι σημαίνει να είσαι πολίτης ενώς κόσμου μεγαλύτερου από Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Ίο- Γιάννενα κλπ.

Τις πιο ωραίες μου διακοπές τις έχω περάσει σε μια άσχημη παραλία στην Αμοργό, την πιο ανθρώπινη στιγμή μου την έχω ζήσει μεσάνυχτα στο Νέο Δελχί βλέποντας ένα παιδί να κοιμάται γυμνό στην μέση του δρόμου. 
Νιώθω τυχερή που μπορώ και γράφω για τέτοιες αναμνήσεις στα 19 μου, τέτοιες στιγμές μου έρχεται στο μυαλό ο μπαμπάς μου (και την μαμά μου την αγαπώ πολύ και για αυτό την αναφέρω τώρα χωρίς να υπάρχει λόγος) που μου μιλάει πολλά βράδια για τις αναμνήσεις του και κάνει να φαίνονται τόσο λογικά λόγια σαν αυτά "ταξίδεψα πρώτη φορά στα 18 μου, πήγα στην Αθήνα :)". Και κάπως έτσι χαίρομαι που έχω τα ονόματα τους γραμμένα και αυτά στο σώμα μου "Βασίλης + Μαρια = Σπίτι".

Επιστρέφω όμως στον βασικό μου προβληματισμό, πότε θα κάνω αυτά που θέλω στην ζωή μου? Θα τα κάνω? Θα με παρασύρει η ανάγκη της σταθερότητας? Θα τα κάνω μόνη μου? Θα τα κάνω μόνο για μένα?

 Καληνύχτα :)