Είναι νομίζω πρωτόγνωρο, περίεργο, ακατανόητο ή και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καν λογικό, να περνάς το 80% της ημέρας σου με 6 ανθρώπους. Χωρίς να έχω ρωτήσει κάποιους φίλους μου πως τους φαίνεται η καθημερινότητα μου μαντεύω πως και οι ίδιοι αναρωτιούνται τι βρίσκω σε αυτά τα άτομα που απαρτίζουν την καθημερινότητα μου και τους αφιερώνω τόσο χρόνο. Για μένα αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι καταπιεστική, γεμάτη σκέψεις "είμαι απλά πιστή στις επιλογές μου", μονότονη & άγευστη. Ναι θα μπορούσε να είναι έτσι πριν κάποια χρόνια. Για μένα αυτή η πραγματικότητα είναι καταπληκτική, γεμάτη σκέψεις "επέλεξες σωστά Εβίτα", μοναδική & απερίγραπτη.
Δεν είμαι σίγουρη αν πολλοί άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να γνωρίζουν άλλους 6 ανθρώπους από διάφορες μεριές της Ελλάδας, να συγκατηκούν με μερικούς από αυτούς, να ταξιδέυουν κάπου στην μέση της Ασίας μαζί τους, να γελάνε μαζί καθημερινά σε ένα βρώμικο γραφείο, να κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο σε ένα δωμάτιο τύπου σουίτα και να είναι τόσο αφύσικο το να μην δουν το πρόσωπο τους μια μέρα ενώ πάντα τους περιμένουν να μπούν από την πόρτα με μία τσάντα στον ώμο η στην πλάτη.
Κάπως έτσι νιώθω εγώ για αυτά τα 6 άτομα, δεν είναι τόσο μακριά αυτή η πραγματικότητα αν αναλογιστεί κανείς τους 5 μήνες που έχουν περάσει και έχω 6 ακόμα φίλους στην ζωή μου. Δεν εκφράζω αυτά τα συναισθήματα επειδή απλά μου έλειψαν τα παιδιά (ισχύει και αυτό βέβαια) αλλά τα λέω αυτά επειδή είναι νομίζω πολύ σπάνιο να συνειδητοποιεί κανείς κάτι τέτοιο και πραγματικά μόνο αδικία το θεωρώ όταν έχεις κάτι όμορφο να εκφράσεις να το κρατάς μέσα σου με δικαιολογίες τύπου "είμαι κλειστό σαν άτομο, δεν εκφράζομαι εύκολα" "Δεν χρειάζεται να λες λόγια, οι πράξεις έχουν αξία".
Γιατί άντε να είναι συνέχεια κάποιος εκεί να σου θυμίζει κάθε φορά πως ο χρόνος είναι δανεικός και όλα τελειώνουν γρήγορα, καλά ή κακά (δεν τελειώνουν μόνο τα καλά γρήγορα απλώς είναι πολύ βολικό να το λέμε) γιατί αν δεν μιλάμε κανένας δεν θα μας ακούσει και δεν θα έχουμε στιγμές όπως οι παραπάνω!
Για ακόμα μια φορά νίωθω τυχερή που μιλάω για τέτοιες εμπειρίες στα 19 μου (αν και νομίζω πως πολλοί ακόμα και στα 80 τους δεν έχουν να μιλήσουν για τέτοιους ανθρώπους που έχουν περάσει από την ζωή τους, κρίμα) και θα συνεχίσω να λέω για τι εμπειρίες νίωθω τυχερή όταν συνειδητοποιήσω ακόμα κάτι όμορφο για την ζωή μου.
Χ, Κ, Μ, Ν, Π, Θ :)
No comments:
Post a Comment