Fast Forward

Και εκεί που λες δεν θα βρω ποτέ αυτό που μου ταιριάζει έρχεται μια εκπομπή και σου λέει "να μπορείς να ταξιδεύεις, να ψάχνεις και να δείχνεις σε όλους τι πάει να πει πως η γη ίσως είναι όντως ένα μικρό χωριό". 

Δεν θέλω ούτε να γίνω καθηγήτρια ούτε ξεναγός (επαγγέλματα που προστάζει η σχολή μου), ούτε manager ή στέλεχος σε κάποια εταιρία (προοπτικές που προτείνει η εμπειρία μου στην AIESEC). 

Θέλω να φτιάξω το δικό μου περιοδικό, να ταξιδέψω στις πιο περίεργες γωνιές αυτού του πλανήτη (να δω την ιστορία όπως λέει η σχολή μου, να βρω τους φίλους μου από τις τόσες χώρες όπως μου έμαθε η AIESEC), αν και φοβάμαι αυτό το ακατανόητο πράγμα που λέγεται "αεροπλάνο", να κάνω πράξη αυτό που έχω γραμμένο πάνω στο σώμα μου " Με ταξιδεύει εκεί που ονειρεύομαι ". 

Θέλω να βγάζω τις δικές μου φωτογραφίες, να μαζέυω εικόνες από πρόσωπα και ασήμαντα πραγματάκια, θέλω να μάθω στους Έλληνες τι σημαίνει να είσαι πολίτης ενώς κόσμου μεγαλύτερου από Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Ίο- Γιάννενα κλπ.

Τις πιο ωραίες μου διακοπές τις έχω περάσει σε μια άσχημη παραλία στην Αμοργό, την πιο ανθρώπινη στιγμή μου την έχω ζήσει μεσάνυχτα στο Νέο Δελχί βλέποντας ένα παιδί να κοιμάται γυμνό στην μέση του δρόμου. 
Νιώθω τυχερή που μπορώ και γράφω για τέτοιες αναμνήσεις στα 19 μου, τέτοιες στιγμές μου έρχεται στο μυαλό ο μπαμπάς μου (και την μαμά μου την αγαπώ πολύ και για αυτό την αναφέρω τώρα χωρίς να υπάρχει λόγος) που μου μιλάει πολλά βράδια για τις αναμνήσεις του και κάνει να φαίνονται τόσο λογικά λόγια σαν αυτά "ταξίδεψα πρώτη φορά στα 18 μου, πήγα στην Αθήνα :)". Και κάπως έτσι χαίρομαι που έχω τα ονόματα τους γραμμένα και αυτά στο σώμα μου "Βασίλης + Μαρια = Σπίτι".

Επιστρέφω όμως στον βασικό μου προβληματισμό, πότε θα κάνω αυτά που θέλω στην ζωή μου? Θα τα κάνω? Θα με παρασύρει η ανάγκη της σταθερότητας? Θα τα κάνω μόνη μου? Θα τα κάνω μόνο για μένα?

 Καληνύχτα :)