The unexpected!

Bulgaria: a place that I had never had a specific opinion. Bulgaria after one week here: people that I will always remember, unforgettable moments, a dirty room full of excitment. 

When I was coming here I was expecting a smooth experience with some people who they just want to live something goog in AIESEC. I have one of my best team experience in my AIESEC life so far ;) because of this team, this people who are made of energy & positive mood. The moments that I have spent here are the moments that someone needs after 2 years in AIESEC, moments that reminds you why are you in this organization and why this organization is so special. Lats day today in ACT 2010 in Bulgaria and is the first moment after many months that I feel so sad about the people that I'm leaving behind :'(

I will never forget the moments in the hospital ;) your jokes about my accent and our spirit ;)

Frank, Helly, Jana, Hetta, Katya, Maha, Igor, Simeon, Tanya, Puhi, Tina, Nagwa, Cagla, Adrian, Pavel, Cata, Victor for you:

http://www.youtube.com/watch?v=H51tQi0GA68

Much love <3

People made of stars

Είναι νομίζω πρωτόγνωρο, περίεργο, ακατανόητο ή και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καν λογικό, να περνάς το 80% της ημέρας σου με 6 ανθρώπους. Χωρίς να έχω ρωτήσει κάποιους φίλους μου πως τους φαίνεται η καθημερινότητα μου μαντεύω πως και οι ίδιοι αναρωτιούνται τι βρίσκω σε αυτά τα άτομα που απαρτίζουν την καθημερινότητα μου και τους αφιερώνω τόσο χρόνο. Για μένα αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι καταπιεστική, γεμάτη σκέψεις "είμαι απλά πιστή στις επιλογές μου", μονότονη & άγευστη. Ναι θα μπορούσε να είναι έτσι πριν κάποια χρόνια. Για μένα αυτή η πραγματικότητα είναι καταπληκτική, γεμάτη σκέψεις "επέλεξες σωστά Εβίτα", μοναδική & απερίγραπτη. 

Δεν είμαι σίγουρη αν πολλοί άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να γνωρίζουν άλλους 6 ανθρώπους από διάφορες μεριές της Ελλάδας, να συγκατηκούν με μερικούς από αυτούς, να ταξιδέυουν κάπου στην μέση της Ασίας μαζί τους, να γελάνε μαζί καθημερινά σε ένα βρώμικο γραφείο, να κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο σε ένα δωμάτιο τύπου σουίτα και να είναι τόσο αφύσικο το να μην δουν το πρόσωπο τους μια μέρα ενώ πάντα τους περιμένουν να μπούν από την πόρτα με μία τσάντα στον ώμο η στην πλάτη. 

Κάπως έτσι νιώθω εγώ για αυτά τα 6 άτομα, δεν είναι τόσο μακριά αυτή η πραγματικότητα αν αναλογιστεί κανείς τους 5 μήνες που έχουν περάσει και έχω 6 ακόμα φίλους στην ζωή μου. Δεν εκφράζω αυτά τα συναισθήματα επειδή απλά μου έλειψαν τα παιδιά (ισχύει και αυτό βέβαια) αλλά τα λέω αυτά επειδή είναι νομίζω πολύ σπάνιο να συνειδητοποιεί κανείς κάτι τέτοιο και πραγματικά μόνο αδικία το θεωρώ όταν έχεις κάτι όμορφο να εκφράσεις να το κρατάς μέσα σου με δικαιολογίες τύπου "είμαι κλειστό σαν άτομο, δεν εκφράζομαι εύκολα" "Δεν χρειάζεται να λες λόγια, οι πράξεις έχουν αξία". 

Γιατί άντε να είναι συνέχεια κάποιος εκεί να σου θυμίζει κάθε φορά πως ο χρόνος είναι δανεικός και όλα τελειώνουν γρήγορα, καλά ή κακά (δεν τελειώνουν μόνο τα καλά γρήγορα απλώς είναι πολύ βολικό να το λέμε) γιατί αν δεν μιλάμε κανένας δεν θα μας ακούσει και δεν θα έχουμε στιγμές όπως οι παραπάνω!

Για ακόμα μια φορά νίωθω τυχερή που μιλάω για τέτοιες εμπειρίες στα 19 μου (αν και νομίζω πως πολλοί ακόμα και στα 80 τους δεν έχουν να μιλήσουν για τέτοιους ανθρώπους που έχουν περάσει από την ζωή τους, κρίμα) και θα συνεχίσω να λέω για τι εμπειρίες νίωθω τυχερή όταν συνειδητοποιήσω ακόμα κάτι όμορφο για την ζωή μου.

 Χ, Κ, Μ, Ν, Π, Θ :)

Fast Forward

Και εκεί που λες δεν θα βρω ποτέ αυτό που μου ταιριάζει έρχεται μια εκπομπή και σου λέει "να μπορείς να ταξιδεύεις, να ψάχνεις και να δείχνεις σε όλους τι πάει να πει πως η γη ίσως είναι όντως ένα μικρό χωριό". 

Δεν θέλω ούτε να γίνω καθηγήτρια ούτε ξεναγός (επαγγέλματα που προστάζει η σχολή μου), ούτε manager ή στέλεχος σε κάποια εταιρία (προοπτικές που προτείνει η εμπειρία μου στην AIESEC). 

Θέλω να φτιάξω το δικό μου περιοδικό, να ταξιδέψω στις πιο περίεργες γωνιές αυτού του πλανήτη (να δω την ιστορία όπως λέει η σχολή μου, να βρω τους φίλους μου από τις τόσες χώρες όπως μου έμαθε η AIESEC), αν και φοβάμαι αυτό το ακατανόητο πράγμα που λέγεται "αεροπλάνο", να κάνω πράξη αυτό που έχω γραμμένο πάνω στο σώμα μου " Με ταξιδεύει εκεί που ονειρεύομαι ". 

Θέλω να βγάζω τις δικές μου φωτογραφίες, να μαζέυω εικόνες από πρόσωπα και ασήμαντα πραγματάκια, θέλω να μάθω στους Έλληνες τι σημαίνει να είσαι πολίτης ενώς κόσμου μεγαλύτερου από Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Ίο- Γιάννενα κλπ.

Τις πιο ωραίες μου διακοπές τις έχω περάσει σε μια άσχημη παραλία στην Αμοργό, την πιο ανθρώπινη στιγμή μου την έχω ζήσει μεσάνυχτα στο Νέο Δελχί βλέποντας ένα παιδί να κοιμάται γυμνό στην μέση του δρόμου. 
Νιώθω τυχερή που μπορώ και γράφω για τέτοιες αναμνήσεις στα 19 μου, τέτοιες στιγμές μου έρχεται στο μυαλό ο μπαμπάς μου (και την μαμά μου την αγαπώ πολύ και για αυτό την αναφέρω τώρα χωρίς να υπάρχει λόγος) που μου μιλάει πολλά βράδια για τις αναμνήσεις του και κάνει να φαίνονται τόσο λογικά λόγια σαν αυτά "ταξίδεψα πρώτη φορά στα 18 μου, πήγα στην Αθήνα :)". Και κάπως έτσι χαίρομαι που έχω τα ονόματα τους γραμμένα και αυτά στο σώμα μου "Βασίλης + Μαρια = Σπίτι".

Επιστρέφω όμως στον βασικό μου προβληματισμό, πότε θα κάνω αυτά που θέλω στην ζωή μου? Θα τα κάνω? Θα με παρασύρει η ανάγκη της σταθερότητας? Θα τα κάνω μόνη μου? Θα τα κάνω μόνο για μένα?

 Καληνύχτα :)

Our mirrors

Human eyes have a lot of stories to tell. They speak, they show, they smile, they cry - eyes reflect all of what you feel inside. Eyes can flirt, eyes can punish, eyes can transform your face into devilish one, erotic one, wondering one, sad one, happy one, tired one, sleepy one and so on, and so on... 

A person's thoughts can be ascertained by looking in his or her eyes. The face is a picture of the mind as the eyes are its interpreter. The face is the index of the mind. The eyes are the mirror of the soul. The eyes are the window of the soul.  

Here is something I have been wondering.

Why are the eyes called mirror of the soul ?

I'm sure everyone here have experienced looking in someones eyes and getting strange feelings...sometimes eyes are cold as ice and sometimes they are deep and dark etc.. list goes on.

But why is that so? And don't tell me it's biochemical reaction. 

The eyes tell the stories.... you can smile and be happy on the outside to the world but if someone looks into your eyes they'll see the real feelings.. Great when you can hide behind dark glasses.. You only show yourself to those you want to.
But as to the why it should be that way.. why they are mirrors I don't know. 

If you look someone into the eyes the first thing will be that you learn also about your own feelings. This is cruel, there are times when you need some privacy and there come some eyes and make you face the reality over and over again.

Every detail matters :)

How someone can shape your worldview

It is so weird to let a person to come and touch your thoughts. I don't need another person to have access to my feelings and another "weight" on my shoulders. Another opinion about my life. I was so sure for this kind of statements. 

Yes and after that he came and he talked to us about our mistakes, he gave answers to my fears, he left us full of questions. He left ME full of questions about my desicions so far. This conversation destroyed me step by step and he left me wonder what am I doing here?! Is my reality the best reality that I could have? How some people have the ability to shape our mood? 

I realized the greatness that we manage and we don't even know it. Yes I don't feel that I'm doing something big. I don't want to end up in a term that the main feeling will be sadness for the moments that passed.  But what am I doing now? Because now it's my chance to act...

I will read an article about targeted promotion (something irelevant with my studies and with my interests) in a while and in my mind the main thought is the word "connected". Am I connected with other people? Do I want to connect the "irelevant" subjects with my area of passion?

I'm going to stop! I found my optimism again...Let's get party :)

After an amazing trip

It is so weird when you think that you are not going to miss some moments from the past and after a short tour in your photos folder you are here again full of emotions about the month which ended. And is true, I wondered why? I had a awesome time in India and again I don't feel full 15 days later!

I'm starting to agree with the idea that we will never feel full, that we are greedy and we always want more!

The everyday life of India make you realize how lucky we are.

I see our reality and I can realize the financial crisis of Greece but I also see full restaurants, people walking in & out of shops and young people laughing loudly in the streets.

I remember the young boy outside our hotel in Delhi. He was working every day and every night, he was baking breads and he was standing there for so many hours. One night that we had to wake up early in the morning I saw my young friend sleeping in the midle of the street without clothes.

I will never forget him (: After some minutes we saw a "sleeping" city because in every block we were meeting people sleeping on their working tables outside of their shops.

What is the feeling after a trip like this? Lucky for my valuable memories.

I will never forget the taxi driver with the pretty shoulders in Khan Market, the most beautiful little boy in Goa, the girl who grabbed my food in Mumbai, when I walked barefeet in Taj Mahal, when we felt to our feet the Indian Ocean. I will never forget the sweaty young man in Old Delhi who was carrying a hundred small bags in his shoulders and I will never forget his eyes when I gave to him handkerchiefs.

!ncredible India indeed

The reason to create a Blog

What is the best reason to create a blog? Why? I was wondering so many days when something moved to my mind. I wanted to have an exit in order to feel better, to write my thoughts and to express the pressure of my busy everyday reality.
I was used to be so realistic and negative for such kind of things. "Who needs a blog? Only a non confident person who needs public exposure. "
So the reason is that I just need it and after these questions, a bigger question that came up to my mind was the language that I must to use in the blog.
Firstly, it would be easier for me to express my thoughts in Greek but also in English it would be possible for many international friends to read my blog. So I decided to write it in both languages, depending on the mood :)
Some days ago, I saw the Diesel campaign " Be stupid". I remembered again the days that I was romantic and sooo spontaneous. So yes sometimes is so good to be stupid, to laugh loudly, to sleep with open windows (like last night :S), to listen to music in the metro trying to guess the thoughts of the strangers.
Yes stupidity could be "strategic" and yes nobody can call me marketeer but I still am the same innovative and enthousiastic person.

Welcome to my thoughts :)

Evita